Week 4

Daar zijn we weer, de cursus zit erop en we hebben weer rust.

Elke dag van de PDC (permaculture design course) hadden we klusjes na het ontbijt en de lunch. Vaak moesten wij de groepjes leiden met wat ze moesten doen. Pim moest vaak met ze naar de moestuin om onkruid te wieden of te mulchen. Kelly moest vaak met ze naar de konijnen en sinaasappels persen. Ondertussen zijn er trouwens een aantal baby konijntjes geboren! Ook al mochten we ergens anders aan beginnen, we moesten ALTIJD het persen van de sinaasappels afmaken. Dit was na vijf dagen alles behalve leuk! We willen voorlopig geen sinaasappel zien.
Op een van de eerste dagen van de cursus zat Kelly boven bij onze kamer te chillen. Het buurmeisje dacht dat ze de staart van een schorpioen had gezien. Kelly ging mee kijken en probeerde met een machete de schorpioen te doden, maar hij verdween tussen de balken van het dak. Daarna ging Kelly terug in haar hangmat hangen en dacht er zelf ook een te zien zitten. Het meisje probeerde die te doden, maar miste, waardoor hij op de grond viel. Toen ze hem daarna wilde doden, viel de schorpioen precies door de balken van de vloer naar beneden. Bleek dat de buurman onder ons precise daaronder zat! De schorpioen viel op zijn hoofd. Wij schreeuwde SCHORPIOEN! Hij sloeg hem met zijn hand van zijn hoofd en werd uiteraard gestoken in zijn hand!
Halverwege de cursus was er een kampvuur in de avond en iedereen werd gevraagd om verkleed te komen. Iedereen moest een kostuum maken uit voorwerpen gevonden in het bos. Het kostuum van Kelly werd goed ontvangen, ze leek wel een elfje en iedereen noemde haar dan ook Tinkerbell.
Het eerste weekend van maart besloten we er even tussenuit te gaan. Lekker een weekend naar het badplaatsje Placencia. We stonden vrijdagochtend om kwart voor zes op om naar de bushalte te lopen. Bij het oversteken van de rivier doe je expres je schoenen en sokken uit om alles droog te houden, waarna Kelly uiteraard met haar sokken aan in het water viel omdat ze uit balans raakte. Toen was het pad al vervelend, later meer over het pad. We namen de bus naar Punta Gorda waar we even lekker hebben ontbeten en daarna moesten we ons visum verlengen. Dit was ook weer een typisch tropische omslachtige ervaring. In gebouw 1 moesten we ons paspoort afgeven, hier kregen we een bonnetje dat we in gebouw 2 aan de overkant van de straat moesten afgeven en betalen. Na het betalen moesten we terug naar gebouw 1 (en opnieuw langs de bewaking etc.). Hier moesten we even wachten voor we ons paspoort terug kregen met een nieuwe stempel.
In de bus zat er een jongen voor ons die eruit zag alsof hij uit Belize kwam, maar hij zat als een toerist om zich heen te staren. Nadat wij iets zeiden over het open doen van een raam, opened hij spontaan het raam. Toevallig, dachten wij. Na een half uur draaide hij zich ineens om en vroeg ons met een Amsterdams accent: Dus, waar komen jullie vandaan? Het bleek een Nederlander te zijn (de eerste die we tegen komen in Belize), we hebben de hele busreis gezellig gekletst. Hij wist van Permacultuur en hij kende Pim zijn school zelfs.
Na twee uur in de bus kwamen we in Independence aan waar we de Hokey Pokey Watertaxi namen naar Placencia. Ook hier bleken ineens drie Nederlanders te zitten, die ook in de bus voor ons zaten. Dit was een super mooie rit door mangrove bossen. Eenmaal aangekomen in Placencia moesten we op zoek naar ons hotel. Het was stralend weer en flink heet dus we wilde ons zelf snel omkleden. Nadat we dit hadden gedaan en naar het strand wilden gaan begon het uiteraard te betrekken en begon het te regenen! Daardoor bleven we nog even in het hotel en kon Kelly even lekker douchen. Het voelde als een enorme luxe om weer een douche, wc en normal bed tot je beschikking te hebben! Pechvogel Kelly vond het belangrijk om de geur van ons net gekochte wasmiddel te ruiken, per ongeluk “snoof” ze wat waspoeder op en kreeg ze wat in haar oog.

Op zaterdag na een heerlijk ontbijt wilden we net gaan en begon het weer keihard te regenen, toen het eenmaal droog was, gingen we op onze fietsen terug. Deze Belizeaanse fietsen hebben geen pakkendrager en spatbord. Dus alle modder spoot tegen onze hele rug omhoog. Toen we over het strand gingen wandelen, trok het gelukkig open en scheen de zon. Het was niet te heet ofzo, maar toen we terug waren, bleken we helemaal verbrand te zijn.

Bij ons hotel hadden we een man van 75 jaar, genaamd Joe leren kennen. Hij wilde ons graag mee uiteten nemen op zijn kosten. Zo gezegd, zo gedaan. Na het etentje vroeg hij of we zin hadden om de dag erna te gaan snorkelen op een boot. Een beetje vreemd, maar toch zeiden we ja. Op zondag gingen we dus met de boot naar Silk Caye, een miniscuul paradijsje in de Caribische zee. Ook hier hadden wij uiteraard weer regen, iets wat je haast onmogelijk zou vinden.
We hebben de hele dag gesnorkeld, iets waar Kelly nogal moeite mee had maar ze vond het uiteindelijk heel leuk. Het water was kristalhelder en lekker warm. Belize heeft het op een na grootste koraalrif ter wereld en het was prachtig. Koraal in alle kleuren, tientallen vissoorten, pijlstaartroggen en zeepaardjes. Op het eind stopte de boot nog en hebben we tussen de haaien gezwommen.

Op maandag gingen we weer terug naar de boerderij, het voelde echt alsof we weer naar huis gingen en weer aan het werk moesten. Aangekomen in het dorp bleek het hier het hele weekend kei hard te hebben geregend en het pad was letterlijk een grote modderbaan. Normaal is het in drie kwartier te lopen, nu deden we er een uur en een kwartier over. Het laatst stuk is steil naar beneden en normaal al een avontuur. Nu was het simpelweg niet te doen, elke stap die je zette gleed je een eind weg en we moesten ons aan alle mogelijke voorwerpen vasthouden om maar niet te vallen. Uiteindelijk zijn we op handen en voeten naar beneden gegaan en is Pim flink onderuit gegaan.
Eenmaal aangekomen bij de rivier bleek die bijna een halve meter hoger te staan en een grote bruine modderstroom te zijn.

Maar goed, we zijn weer “thuis” in de jungle, waar Kelly uiteraard toch nog eens gevallen is.

Tot de volgende keer.