Blog Mei 2016

Daar zijn we weer. Het laatste verhaaltje is weer even geleden, de reden daarvoor is dat het leven op de boerderij steeds meer routine word. Daardoor vinden we het moeilijk iets te vertellen wat we hebben meegemaakt, alles word zo normaal!

Op de boerderij gaat alles dus zijn gangetje, onze nursery doet het prima. We hebben ongeveer 3500 planten gezaaid en meer dan 55 soorten.
Op het moment van schrijven staat het regenseizoen voor de deur, eindelijk. Dit is het droogste en langste droge seizoen geweest in de bijna 30 jaar dat de boerderij bestaat, en dat met ons (de regen-aantrekkers). Veel planten beginnen dood te gaan door uitdroging en de rivier is op veel plaatsen al te laag om met de kano te varen.

Halverwege mei zijn we met een groepje naar Punta Gorda gegaan waar het jaarlijkse Cacao-festival werd gehouden. We verwachten natuurlijk veel lekkere chocola-gerelateerde dingen te proeven maar dit viel helaas tegen, het was meer een markt met lokale knutselwerkjes. Gelukkig had de lokale bierbrouwerij, Belikin, wel iets speciaals, Cacaobier. Dat is een heel lekker donker biertje!

Zoals elke maand zijn we er weer lekker tussen uit gegaan. Dit keer eerst met de bus naar het gehucht Maya Center voor twee nachten. Aangekomen in dit dorpje wilde Kelly eerst naar de vlinderboerderij die groot staat aangegeven. Dit bleek een soort kas te zijn van maximaal 20m2, heel klein dus.
Daar gingen we op zoek naar iets te eten maar bij de enige twee restaurants in het dorpje keken ze ons vreemd aan toen we binnenkwamen en kregen we “nee” als antwoord op onze vraag of ze lunch hadden, lekker handig.

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om met de taxi naar het Cockscomb Basin Wildlife Sanctuary te gaan, het oudste Jaguar reservaat in Centraal-Amerika. De taxi was behoorlijkduur maar er was geen andere optie om daar te komen. Achteraf bleek dat we makkelijk hadden kunnen liften, zeker op de terugweg waar we meerdere keren werden aangesproken of we mee wilden rijden.
Eenmaal aangekomen hebben we snel een wandeling uitgekozen en zijn we gaan wandelen. Het reservaat ligt op ongeveer een half uur rijden van het dichtstbijzijnde dorpje en strekt voor tientallen kilometers uit. Het bos daar is zo groots en dicht dat we onder de indruk waren, dit was echte jungle. Het viel ons ook op hoeveel groener de planten daar waren vergeleken met de omgeving van de boerderij, “onze” regio zou namelijk de natste van het land zijn.
Na een mooie wandeling kwamen we boven op een berg uit met een geweldig uitzicht over het park en de omringende bergen. Boven op die berg kwamen we twee andere reizigers tegen waar we mee aan de praat raakten. Na twee minuten zei een van hen, komen jullie uit Nederland? Ik kom uit Utrecht namelijk! Het was erg leuk, maar best vreemd om weer eens Nederlands te kunnen praten tegen een ander. De jongen bleek uit Nieuw-Zeeland te komen en met hen hebben we een groot deel van de dag gewandeld. De wandeling vervolgde langs een aantal grote watervallen, die helaas erg waren opgedroogd, met mooie plekken om te zwemmen. Eenmaal terug bij het bezoekerscentrum kwamen we ineens nog twee Nederlanders tegen.

De volgende dag gingen we weer op weg naar het strand van Placencia, het dorpje waar we begin maart ook waren geweest. We wilden met de bus gaan en de hoteleigenaar had gezegd dat de bus tussen 10 en half 11 zou komen, na drie kwartier te wachten, was de bus er nog steeds niet dus besloten we te liften. Binnen een minuut hadden we al een lift, het blijft bijzonder hoe snel en makkelijk je hier kunt liften. Bijna iedereen rijd een pick-up truck waar je zonder probleem zo in kunt stappen. Deze rit ging helaas niet helemaal tot aan Placencia dus we moesten nog eens liften, dit keer duurde het helaas wat langer omdat er niemand die kant op ging.

Eenmaal in de volgende auto reden we richting Placencia. Dit dorpje ligt op het uiterste puntje van een schiereiland en op weg daarheen rijd je nog door twee andere dorpjes, Maya Beach en Seine Beight.

De eerste is een dorp vol enorme en moderne resorts en hotels, het toppunt van luxe in dit land en vijf minuten later rijd je door Seine Beight, waar de huizen op instorten staan en de armoede vanaf straalt. Dit was een schrijnend verschil.

Aangezien er in Maya Center geen supermarkt was hadden we ons voorgenomen om extra veel chips en bier te kopen in Placencia. Toen we iets wilde gaan kopen bleken alle winkels dicht te zijn en de restaurants geen alcohol te verkopen omdat er verkiezingen waren die dag. Even ter informatie, Wilfredo de stiefzoon van onze baas, vertelde ons maanden geleden al dat er bij verkiezingen altijd rellen zijn tussen aanhangende groepen van beide partijen. Blijkbaar word er in het hele land geen alcohol verkocht en moeten de winkels sluiten op verkiezingsdagen, om onrust te voorkomen. Dus uiteindelijk hebben we het hele weekend nog geen chips kunnen scoren...

We hebben het weekend in Placencia weer achter de rug en we hebben lekker van de rust, zon, zee en het eten genoten. Nu weer terug op de boerderij, nog iets minder dan een maand te gaan en daarna nog drie weken reizen en dan zit het er weer op. De tijd gaat snel!

De foto's volgen nog.