eerste bericht belize
Door: kelly en pim
Blijf op de hoogte en volg Kelly
17 Februari 2016 | Belize, Belize-stad
Nou daar is dan eindelijk ons eerste bericht. Omdat we de eerste anderhalve week veel indrukken hebben opgedaan en geen internet hadden, omdat het ‘op’ was, is ons eerste bericht wat groter dan de volgende.
Na bijna 10 uur vliegen zijn we in Atlanta geland. Bij de douane was het weer even intimiderend als toen in New York. Die mensen behandelen je bij voorbaat al als crimineel. Op Atlanta hebben we een uurtje gezeten en toen zijn we naar onze Minute Suite verkast. Hier kregen we te horen dat we ipv 7 uur, 8 uur mochten slapen. Dit was dus ideaal. Het kamertje bestond uit een slaapbank en een bureau met tv.
Om 7 uur hebben we de kamer verlaten in een verrotte toestand en hebben we onszelf bezig gehouden met een bak koffie en verbaasd staren naar Amerikanen, het blijft een apart volk.
Toen het eindelijk 10 uur was konden we instappen in het volgende vliegtuig, dit was helaas een klein ding zonder tv. Kelly liet haar tas nog op het hoofd van de man voor haar vallen.
Op het vliegveld hadden we al snel een taxi geregeld naar de busterminal. Tijdens de rit begon het te regenen en de chauffeur zei dat dat opmerkelijk was (maar goed Pim is in het land). Onderweg viel het ons op hoe armoedig het land er uit ziet, maar wel heel veel Amerikaanse auto’s waaronder belachelijk veel pick-up trucks.
Alle bussen zijn oude Amerikaanse bluebird bussen en er werd overal reggae gedraaid. De busreis begon leuk, mooie groene omgeving en interessante mensen.
Het viel me enorm op dat iedereen tegen elkaar zat te kletsen en te lachen ondanks dat mensen elkaar niet kenden. Dit is blijkbaar vanzelfsprekend in Belize!
Maar na een uur of vier begon het vervelend te worden, de stoelen zaten erg vervelend plus de baggage zat erbij gepropt. Toen het donker begon te worden moesten we nog een kleine twee uur. Tegen de tijd dat we bijna in Punta Gorda waren aangekomen hadden twee dikke donkere vrouwen zich ontfermd over ons en ze waren bezig een toeristische beschrijving van het stadje te geven, inclusief route naar ons hotel.
Aangekomen in Punta Gorda hadden we snel wat te eten gehaald bij een restaurant aan zee. Helaas was het donker dus we zagen niks. We wilden beide kip rijst en bonen, maar de onbeleefde meid achter de bar zei dat de kip op was. Dus we kozen voor alleen bonen en rijst, hierna kwam ze naar onze tafel om te vertellen dat er toch wel kip is. We bestelden beide dus wel kip, waarna er maar een portie kwam.
De volgende dag gingen we op naar San Pedro Columbia. Deze rit was gelukkig maar een half uurtje. Maar in dit half uur gingen de wegen van “snelweg” naar binnenweg naar grindpad, afgewisseld met kleine houten bruggetjes. Op de bus warden we aangesproken door een oude Mayaanse vrouw die ook naar Columbia moest. Zij wist weer een man in de bus aan te wijzen die ons de goede weg kon wijzen. Deze man bleek de buurman van onze boerderij te zijn en hij heeft ons via het pad geleid. We konden niet met de kano want het water was te laag. Dit was een klein uur lopen met als afsluiter een stijl stuk naar beneden, met een flinke tas op je rug. Beneden kwamen we bij de rivier aan met aan de overkant Maya Mountain Research Farm. Pim moest Christopher bellen als we er zouden zijn maar had natuurlijk geen bereik, waarop Pim vervolens zijn oerkreet inzetten. Na een paar minuten kwamen er twee andere stagaires en zij haalden iemand die ons met de kano kwam halen. We kregen lekker een kop koffie en onze kamer werd toegewezen. We hebben een super uitzicht vanuit de kamer. ‘S avonds had Christopher een presentatie over MMRF en Agroforestry voor ons voorbereid, dit werd gepresenteerd in hun vette woonkamer. Popcorn was onverwacht aanwezig!
Ons bed was keihard, de lakens waren van formaat handdoek en daardoor hebben we niet optimaal geslapen. ‘S ochtends waren we braaf om 7 uur aanwezig voor het ontbijt, zoals we verwachtte. Dit bleek dus helemaal niet nodig te zijn want de rest kwam minimaal een half uur later. Dit geld ook voor het werken, je moet dus niks, je mag werken hoeveel je wilt, wanneer je wilt en aan wat je wilt.
Op zondag de 8e hebben we met Chris en een paar Belizeaanse bezoekers een rondleiding gehad over de boerderij. Chris kan uren vertellen dus we hebben flink wat interessante feiten gehoord. We waren er achter gekomen dat Wilfredo, de stiefzoon van Chris, ook helemaal gek is op pepers dus we hebben samen zo’n 50 pepers gezaaid die we allemaal gaan uitplanten. Op maandag waren we alleen op de boerderij omdat de rest naar de stad was. We hebben samen de planten water gegeven en daarna hebben we urenlang gember geoogst. We hadden uiteindelijk twee grote emmers helemaal vol die we daarna uitgebreid hebben gewassen bij de rivier. ‘S avonds hebben we met alle andere stagaires gekaart en bier en rum gedronken.
Tijdens het kaarten vond Pim een schorpioen op onze kamer waarvan we later hoorden dat we die toch echt moeten vermoorden. Toen we gingen slapen konden we ‘m natuurlijk nergens meer vinden, totdat Pim met zijn hand onder de dekens ging en gestoken werd! Een branderige steek die nog even door bleef kloppen werd veroorzaakt door de schorpioen die in onze dekens was gekropen. Pim heeft de deken naar buiten gegooid en met een machete een eind gemaakt aan de schorpioen. Dit voelde echt als een jungle avontuur. Daarna nog de hele kamer overhoop gehaald op zoek naar meerdere slachtoffers, Pim prikte met een stok, zijn machete klaar om te hakken. Toen bleek het een gecko te zijn die met grote ogen bang op keek.
Zaterdag overdag had Christopher een Agouti geschoten en ‘s avonds heeft Irene de Agouti schoongemaakt en het vlees voorbereid. Bambi de hond kreeg achteraf al het “afval” van de Agouti. Ze vrat de hele schedel in een keer op en alle ingewanden en haar. Gelukkig maakte de gebarbequede Agouti de volgende dag alles goed!
Wat werk betreft is initiatief tonen vooral belangrijk als je iets leuks wilt doen. Ze staan open voor vrijwel alle ideeen. Aangezien Pim toch iets moet doen voor school staan er voorlopig vier projecten klaar om de komende tijd aan te werken waarvan de grootste voorlopig een herbebossingplan is met Teak. Pim moet een plan bedenken en uitwerken. Gister hebben we al enkele honderden zaden gezocht en te drogen gelegd en zijn we bezig om een nursery te bouwen.
Aankomende maandag begint hier de Permaculture Design Course waar ongeveer 40 mensen voor komen. Dan is het dus gedaan met onze rust en is het twee weken zonder privacy!
Kelly is ondertussen al helemaal lekgestoken. Haar benen, armen en voeten zien er uit alsof ze de waterpokken heeft. Deze pechvogel krijgt het zelfs voor elkaar om door een nest mieren te worden gebeten terwijl ze een lange broek aanhad en Pim er op zijn sandalen en korte broek naast staat en nergens last van had.
De WC valt ontzettend mee. We dachten dat we ergens in de bosjes onze behoeftes moisten doen, maar ze hebben zowaar een “echte” WC. Het is een houten hok met een emmer en een wc-bril en daaronder een compostbak. Het uitzicht is dan wel weer super!
We dachten dat we elke dag alleen maar bonen, rijst en groenten zouden krijgen. Dit is ook vaak zo, maar het is erg afwisselend en erg lekker! En elke zaterdag hebben we pizza dag. Je mag je Eigen pizza maken.
Het wassen in de rivier was in het begin een beetje onwennig. Het was toen nog ‘koud’ hier. We gingen expres ‘douchen’ als de zon scheen, maar zodra we klaar waren, was de zon weg. Maar nu ben je er aan gewend en geniet je van het mooie uitzicht.
Hierbij laten we het voorlopig weer even
Na bijna 10 uur vliegen zijn we in Atlanta geland. Bij de douane was het weer even intimiderend als toen in New York. Die mensen behandelen je bij voorbaat al als crimineel. Op Atlanta hebben we een uurtje gezeten en toen zijn we naar onze Minute Suite verkast. Hier kregen we te horen dat we ipv 7 uur, 8 uur mochten slapen. Dit was dus ideaal. Het kamertje bestond uit een slaapbank en een bureau met tv.
Om 7 uur hebben we de kamer verlaten in een verrotte toestand en hebben we onszelf bezig gehouden met een bak koffie en verbaasd staren naar Amerikanen, het blijft een apart volk.
Toen het eindelijk 10 uur was konden we instappen in het volgende vliegtuig, dit was helaas een klein ding zonder tv. Kelly liet haar tas nog op het hoofd van de man voor haar vallen.
Op het vliegveld hadden we al snel een taxi geregeld naar de busterminal. Tijdens de rit begon het te regenen en de chauffeur zei dat dat opmerkelijk was (maar goed Pim is in het land). Onderweg viel het ons op hoe armoedig het land er uit ziet, maar wel heel veel Amerikaanse auto’s waaronder belachelijk veel pick-up trucks.
Alle bussen zijn oude Amerikaanse bluebird bussen en er werd overal reggae gedraaid. De busreis begon leuk, mooie groene omgeving en interessante mensen.
Het viel me enorm op dat iedereen tegen elkaar zat te kletsen en te lachen ondanks dat mensen elkaar niet kenden. Dit is blijkbaar vanzelfsprekend in Belize!
Maar na een uur of vier begon het vervelend te worden, de stoelen zaten erg vervelend plus de baggage zat erbij gepropt. Toen het donker begon te worden moesten we nog een kleine twee uur. Tegen de tijd dat we bijna in Punta Gorda waren aangekomen hadden twee dikke donkere vrouwen zich ontfermd over ons en ze waren bezig een toeristische beschrijving van het stadje te geven, inclusief route naar ons hotel.
Aangekomen in Punta Gorda hadden we snel wat te eten gehaald bij een restaurant aan zee. Helaas was het donker dus we zagen niks. We wilden beide kip rijst en bonen, maar de onbeleefde meid achter de bar zei dat de kip op was. Dus we kozen voor alleen bonen en rijst, hierna kwam ze naar onze tafel om te vertellen dat er toch wel kip is. We bestelden beide dus wel kip, waarna er maar een portie kwam.
De volgende dag gingen we op naar San Pedro Columbia. Deze rit was gelukkig maar een half uurtje. Maar in dit half uur gingen de wegen van “snelweg” naar binnenweg naar grindpad, afgewisseld met kleine houten bruggetjes. Op de bus warden we aangesproken door een oude Mayaanse vrouw die ook naar Columbia moest. Zij wist weer een man in de bus aan te wijzen die ons de goede weg kon wijzen. Deze man bleek de buurman van onze boerderij te zijn en hij heeft ons via het pad geleid. We konden niet met de kano want het water was te laag. Dit was een klein uur lopen met als afsluiter een stijl stuk naar beneden, met een flinke tas op je rug. Beneden kwamen we bij de rivier aan met aan de overkant Maya Mountain Research Farm. Pim moest Christopher bellen als we er zouden zijn maar had natuurlijk geen bereik, waarop Pim vervolens zijn oerkreet inzetten. Na een paar minuten kwamen er twee andere stagaires en zij haalden iemand die ons met de kano kwam halen. We kregen lekker een kop koffie en onze kamer werd toegewezen. We hebben een super uitzicht vanuit de kamer. ‘S avonds had Christopher een presentatie over MMRF en Agroforestry voor ons voorbereid, dit werd gepresenteerd in hun vette woonkamer. Popcorn was onverwacht aanwezig!
Ons bed was keihard, de lakens waren van formaat handdoek en daardoor hebben we niet optimaal geslapen. ‘S ochtends waren we braaf om 7 uur aanwezig voor het ontbijt, zoals we verwachtte. Dit bleek dus helemaal niet nodig te zijn want de rest kwam minimaal een half uur later. Dit geld ook voor het werken, je moet dus niks, je mag werken hoeveel je wilt, wanneer je wilt en aan wat je wilt.
Op zondag de 8e hebben we met Chris en een paar Belizeaanse bezoekers een rondleiding gehad over de boerderij. Chris kan uren vertellen dus we hebben flink wat interessante feiten gehoord. We waren er achter gekomen dat Wilfredo, de stiefzoon van Chris, ook helemaal gek is op pepers dus we hebben samen zo’n 50 pepers gezaaid die we allemaal gaan uitplanten. Op maandag waren we alleen op de boerderij omdat de rest naar de stad was. We hebben samen de planten water gegeven en daarna hebben we urenlang gember geoogst. We hadden uiteindelijk twee grote emmers helemaal vol die we daarna uitgebreid hebben gewassen bij de rivier. ‘S avonds hebben we met alle andere stagaires gekaart en bier en rum gedronken.
Tijdens het kaarten vond Pim een schorpioen op onze kamer waarvan we later hoorden dat we die toch echt moeten vermoorden. Toen we gingen slapen konden we ‘m natuurlijk nergens meer vinden, totdat Pim met zijn hand onder de dekens ging en gestoken werd! Een branderige steek die nog even door bleef kloppen werd veroorzaakt door de schorpioen die in onze dekens was gekropen. Pim heeft de deken naar buiten gegooid en met een machete een eind gemaakt aan de schorpioen. Dit voelde echt als een jungle avontuur. Daarna nog de hele kamer overhoop gehaald op zoek naar meerdere slachtoffers, Pim prikte met een stok, zijn machete klaar om te hakken. Toen bleek het een gecko te zijn die met grote ogen bang op keek.
Zaterdag overdag had Christopher een Agouti geschoten en ‘s avonds heeft Irene de Agouti schoongemaakt en het vlees voorbereid. Bambi de hond kreeg achteraf al het “afval” van de Agouti. Ze vrat de hele schedel in een keer op en alle ingewanden en haar. Gelukkig maakte de gebarbequede Agouti de volgende dag alles goed!
Wat werk betreft is initiatief tonen vooral belangrijk als je iets leuks wilt doen. Ze staan open voor vrijwel alle ideeen. Aangezien Pim toch iets moet doen voor school staan er voorlopig vier projecten klaar om de komende tijd aan te werken waarvan de grootste voorlopig een herbebossingplan is met Teak. Pim moet een plan bedenken en uitwerken. Gister hebben we al enkele honderden zaden gezocht en te drogen gelegd en zijn we bezig om een nursery te bouwen.
Aankomende maandag begint hier de Permaculture Design Course waar ongeveer 40 mensen voor komen. Dan is het dus gedaan met onze rust en is het twee weken zonder privacy!
Kelly is ondertussen al helemaal lekgestoken. Haar benen, armen en voeten zien er uit alsof ze de waterpokken heeft. Deze pechvogel krijgt het zelfs voor elkaar om door een nest mieren te worden gebeten terwijl ze een lange broek aanhad en Pim er op zijn sandalen en korte broek naast staat en nergens last van had.
De WC valt ontzettend mee. We dachten dat we ergens in de bosjes onze behoeftes moisten doen, maar ze hebben zowaar een “echte” WC. Het is een houten hok met een emmer en een wc-bril en daaronder een compostbak. Het uitzicht is dan wel weer super!
We dachten dat we elke dag alleen maar bonen, rijst en groenten zouden krijgen. Dit is ook vaak zo, maar het is erg afwisselend en erg lekker! En elke zaterdag hebben we pizza dag. Je mag je Eigen pizza maken.
Het wassen in de rivier was in het begin een beetje onwennig. Het was toen nog ‘koud’ hier. We gingen expres ‘douchen’ als de zon scheen, maar zodra we klaar waren, was de zon weg. Maar nu ben je er aan gewend en geniet je van het mooie uitzicht.
Hierbij laten we het voorlopig weer even
-
17 Februari 2016 - 17:50
Mama:
Pffff wat een verhaal,maar gelukkig hebben jullie het na je zin ,maar ik heb net met je geskype ,dus heb je even lekker gezien en je hebt bijgepraat ,geniet zal jullie missen .mama papa -
17 Februari 2016 - 18:07
Irma:
Nou Pim en Kelly
Dat is idd een heel verhaal ,leuk en fijn dat het zo goed gaat!!
Hoop snel nog meer te lezen over jullie avonturen!
Groetjes irma -
17 Februari 2016 - 18:30
Anette:
Wat een avontuur zeg! Allean van die reis krijg ik al de Maar wel superleuk om te lezen hoe snel jullie wennen aan je nieuwe leventje.
Prachtige foto's ook! Heel erg leuk om nu te weten waar jullie zitten en hoe het er daar uitziet! Ben benieuwd naar het volgende verhaal. Liefs uit Boxtel -
17 Februari 2016 - 22:19
Mandy:
Nou das nog eens een verhaal!!! Leuk ook vandie mieren -
17 Februari 2016 - 22:25
Mandy:
Nou dat is nog eens een verhaal!! Leuk ook van die mieren idd -
17 Februari 2016 - 22:35
Mandy:
3e poging!! Nou dat is nog eens een verhaal!! Leuk ook van die mieren idd -
17 Februari 2016 - 22:37
Mandy:
Nou de derde poging om te fatsoenlijk te typen -
19 Februari 2016 - 21:23
Mandy:
Nou ik probeer t dan nog maar een keer. Ik krijg maar een klein Deel van mijn tekst te zien iedere keer. Heel vreemd maar ja.... Wat een verhaal Kelly en Pim. Echt super leuk om te lezen( behalve dan de wat minder leuke dingen) ik wens jullie nog een hele mooi tijd samen in Belize en kan niet wachten op t volgende verhaal! Ben ook wel weer blij als jullie weer thuis zijn hahah. Dikke kus je (schoon) zus , magiel en de kinderen xxxx -
22 Februari 2016 - 11:03
Peggy:
Een heel avontuur. Maar leuk om jullie te volgen. Kelly gefeliciteerd en met je schoonmoeder. Pim gefeliciteerd met kelly en je moeder. Nou veel plezier.
Groetjes Peggy
-
22 Februari 2016 - 11:45
Gariba:
Hoi Kelly en Pim leuk iets van jullie te horen fijn dat het goed gaat ondanks de beesten haha! Maar wilde je een fijne verjaardag wensen proficiat en lekker genieten ik hoor wel hoe het gaat verder groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
